คำไวพจน์ "แสง"

น. อาวุธ, ศัสตรา, เครื่องมีคม, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระแสง เช่น พระแสงดาบ พระแสงปืน.

น. ความสว่าง, สิ่งที่ทําให้ดวงตาแลเห็น; เพชรพลอย เช่น ตาวจิ้มแสง ว่า ดาบฝังพลอย.

น. กางเกง, มักใช้เข้าคู่กับคํา เสื้อ เป็น เสื้อแสง หมายความว่า เสื้อและกางเกง.

กร หมายถึง [กอน] น. ผู้ทํา, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. (ป.).

กระแสง หมายถึง น. เสียง, เสียงแจ่มจ้า เช่น จึ่งตั้งนโม ซุ่มเสียงใหญ่โต กระแสงแจ่มใส. (ประถม ก กา).

จัดจ้า หมายถึง ว. สว่างมาก, มีแสงกล้า.

ฉาย หมายถึง น. เงา, ที่ร่ม; ราชาศัพท์เรียกกระจกส่องหน้าว่า พระฉาย. (ป., ส. ฉายา).

ฉิน หมายถึง ก. ติ, ติเตียน, เช่น สามสิ่งนี้โหดให้ โทษแท้คนฉิน. (โลกนิติ), มักใช้เข้าคู่กับคํา ติ เป็น ติฉิน.

นิภา หมายถึง น. แสง, แสงสว่าง. (ป., ส.). (แบบ) ก. เทียม, เสมอ, เทียบ. (ป., ส. นิภ).

บริราช หมายถึง [บอริราด] ก. ส่องแสงทุกด้าน, ฉายรัศมีโดยรอบ. (ส. ปริราช).

ประกาย หมายถึง น. แสงที่เห็นกระเด็นกระจายออกจากวัตถุที่ลุกเป็นไฟ เช่น ประกายลูกไฟ, แสงที่เห็นกระเด็นกระจายออกจากของแข็งบางอย่างที่กระทบกันอย่างแรง เช่น ดาบกระทบกันเป็นประกาย ตีเหล็กไฟเป็นประกาย, ความแวววาวที่เหลี่ยมเพชรเป็นต้นกระทบแสง, แสงแปลบปลาบอย่างแสงฟ้าแลบ, โดยปริยายหมายถึงแสงที่มีลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ตาเป็นประกาย, แสงสะท้อนจากสิ่งที่เป็นมันเป็นเงา เช่น ประกายแสงจากกระเบื้องหลังคาโบสถ์. (แผลงมาจาก ผกาย).

ประภา หมายถึง น. แสง, แสงสว่าง, แสงไฟ. (ส. ปฺรภา; ป. ปภา).

พระแวว หมายถึง (กลอน) ว. แพรว, แวววาว, มีแสงวับ ๆ.

พร่างพราว หมายถึง [-พฺราว] ว. มีแสงประกายแวววาวระยิบระยับ เช่น แสงพร่างพราว.

ภาสวร หมายถึง [พาสะวอน] ว. สว่าง, มีแสงพราว. (ส.).

ภาสุระ หมายถึง ว. สว่าง, มีแสงพราวเช่นแก้ว. (ส.).

มรีจิ หมายถึง น. พยับแดด, แสงแดด. (ป., ส.).

ยับยง หมายถึง (โบ) ว. งามเป็นแสงวาววับ.

รุ่งโรจน์ หมายถึง ว. กระจ่างแจ้ง, โชติช่วง, เช่น แสงไฟรุ่งโรจน์, เจริญรุ่งเรือง เช่น ชีวิตรุ่งโรจน์.

ร่ายรัง หมายถึง (กลอน) ว. พรายแสง.

วาววาม หมายถึง ว. เป็นแสงวูบวาบ เช่น แสงเพชรวาววาม.

วาวแสง หมายถึง ว. มีแสงวาว.

วิภาส หมายถึง ก. ส่องสว่าง, มีแสงสว่าง. (ส. วิภาสา ว่า แสง).

อรุณ หมายถึง น. เวลาใกล้พระอาทิตย์จะขึ้น มี ๒ ระยะ คือ มีแสงขาวเรื่อ ๆ (แสงเงิน) และแสงแดงเรื่อ ๆ (แสงทอง), เวลายํ่ารุ่ง. (ป., ส.).

อังศุ หมายถึง น. สาย, ทาง, เส้น, แถว; แสง, รัศมี. (ส. อํศุ; ป. อํสุ).

อัจจิ หมายถึง น. เปลวไฟ, แสงไฟ. (ป.).

อัจจิมา หมายถึง น. ไฟ. ว. มีแสง, สว่าง, รุ่งเรือง. (ป.).

อาภา หมายถึง น. แสง, รัศมี, ความสว่าง. (ป., ส.).

แพรว หมายถึง ว. แวววาว, มีแสงวับ ๆ วาบ ๆ, ใช้ แพร้ว ก็ได้.

แพร้ว หมายถึง ว. แพรว, แวววาว, มีแสงวับ ๆ วาบ ๆ.

แสง หมายถึง น. ความสว่าง, สิ่งที่ทําให้ดวงตาแลเห็น; เพชรพลอย เช่น ตาวจิ้มแสง ว่า ดาบฝังพลอย.

แสงสว่าง หมายถึง น. แสงที่มีความสว่าง.

โอภาส หมายถึง [-พาด] น. แสงสว่าง; ความสุกใส, ความเปล่งปลั่ง. ก. ส่องแสง. (ป.).