คำไวพจน์ ท้องฟ้า

ความหมายในพจนานุกรมไทย ท้องฟ้า คือ

ความหมายในพจนานุกรมไทย ของคำที่มีความหมายคล้าย ท้องฟ้า

1. คคนางค์ หมายถึง [คะคะนาง] น. ฟ้า. (ป., ส. คคน + องฺค).

2. คคนานต์ หมายถึง [คะคะนาน] น. ฟ้า. (ป., ส. คคน + อนฺต).

3. ทิฆัมพร หมายถึง [-พอน] น. ท้องฟ้า. (ป. ทีฆ + อมฺพร).

4. นภดล หมายถึง [นบพะดน] น. พื้นฟ้า. (ส. นภสฺตล).

5. นภา หมายถึง (กลอน) น. ฟ้า.

6. นภาลัย หมายถึง น. ฟากฟ้า, กลางหาว. (ป.).

7. หาว หมายถึง น. ที่แจ้ง, ท้องฟ้า, เช่น กลางหาว. ก. กิริยาที่สูดลมเข้าแล้วระบายลมออกทางปากเมื่อเวลาง่วงนอนเป็นต้น.

8. อัมพร หมายถึง [-พอน] น. ฟ้า, ท้องฟ้า, อากาศ; เครื่องนุ่งห่ม ในคำว่า ทิคัมพร = ผู้นุ่งลมห่มทิศ คือ ชีเปลือย, เศวตัมพร = ผู้นุ่งห่มผ้าขาว คือ ชีผ้าขาวหรือชีปะขาว. (ป., ส.).

9. อากาศ หมายถึง [อากาด] น. แก๊สผสมที่ประกอบด้วยไนโตรเจนและออกซิเจนเป็นส่วนใหญ่ ใช้หายใจหรือช่วยในการเผาไหม้เป็นต้น; (ปรัชญา) ที่ที่ว่างเปล่าซึ่งมีอยู่เป็นเอกเทศจากสสาร, เป็นธาตุอย่าง ๑ ใน ๖ คือ ปฐวีธาตุ (ธาตุดิน) อาโปธาตุ (ธาตุนํ้า) เตโชธาตุ (ธาตุไฟ) วาโยธาตุ (ธาตุลม) อากาศธาตุ (ที่ว่างเปล่า) และวิญญาณธาตุ (ธาตุรู้); ท้องฟ้า เช่น นกบินไปในอากาศ; บางทีใช้หมายถึงสภาพดินฟ้าอากาศโดยทั่ว ๆ ไป เช่น เช้านี้อากาศดีจัง. (ส.; ป. อากาส).

10. โพยม หมายถึง [พะโยม] น. ท้องฟ้า, อากาศ, โพยมัน หรือ โพยมาน ก็ใช้. (ส. โวฺยมนฺ).