คำไวพจน์ "ที่"

คำไวพจน์ ที่ คือคำที่มีความหมายคล้ายหรือใกล้เคียงกับคำว่า ที่ ใช้ในบทประพันธ์ได้หลากหลาย ไม่ว่าจะเป็น กาพย์ โคลง กลอน หรือแม้แต่ร้อยแก้ว เราสามารถใช้คำเหล่านี้ในการเรียกที่ได้ทั้งสิ้น ตามแต่ความประสงค์ของเรา เช่น ให้คำคล้องจองกัน หรือได้คำที่สละสลวยเป็นเสน่ห์ของภาษาไทย โดยที่ยังคงความหมายดั้งเดิมตามบริบทของการใช้คำ

คำไวพจน์ของคำว่า ที่ มีหลายคำ แต่ละคำมีความหมายที่สามารถทดแทนกันได้ แต่ก็อาจจะความหมายแบบอื่นที่แตกต่างกันออกไปบ้าง ทั้งนี้การใช้งานต้องดูที่บริบทประกอบด้วยเพื่อให้เป็นการสื่อสารที่ครบถ้วนและถูกต้องตามบริบทที่ต้องการ

คำไวพจน์ คืออะไร

ก่อนที่เราจะไปดูรายการคำศัพท์ ผมขออธิบายสั้น ๆ ว่า คำไวพจน์ คือ กลุ่มคำที่มีความหมายเหมือนกันหรือใกล้เคียงกันมาก แต่เขียนและออกเสียงต่างกัน การเรียนรู้คำไวพจน์มีประโยชน์อย่างยิ่งในการเขียนงานต่าง ๆ เพราะช่วยให้เราสามารถเลือกใช้คำได้หลากหลาย ไม่ซ้ำซาก ทำให้งานเขียนมีความสละสลวยและน่าอ่านมากยิ่งขึ้นครับ

รวมคำไวพจน์ของคำว่า ที่

ที่ = ที่ / ประเทศ / ที่อยู่ / ถิ่น / แห่ง / ถิ่น / แห่ง / เขต / แดน / ณ / บริเวณ / ศูนย์รวม / แว่นแคว้น / มณฑล / พิสัย / ปลาก / บ่อเกิด / ตำบล


สวัสดีครับนักเรียนทุกท่าน วันนี้เราจะมาเรียนรู้เรื่อง คำไวพจน์ของคำว่า "ที่" กันนะครับ ซึ่งเป็นคำพื้นฐานที่เราใช้กันบ่อยมากในภาษาไทย การเรียนรู้คำไวพจน์จะช่วยให้เราสามารถใช้ภาษาได้อย่างสละสลวยและหลากหลายมากยิ่งขึ้นครับ

คำไวพจน์ คือ คำที่มีความหมายเหมือนกันหรือคล้ายกัน แต่มีรูปคำที่ต่างกัน การนำคำไวพจน์มาใช้จะช่วยเพิ่มอรรถรสในการอ่านและเขียน ทำให้งานเขียนดูน่าสนใจและไม่ซ้ำซาก

ตัวอย่างคำไวพจน์ของ "ที่" และความหมาย

  • สถาน: หมายถึง ที่ตั้ง, แหล่ง, ถิ่น เช่น สถานที่, สถานศึกษา
  • ตำแหน่ง: หมายถึง ที่, จุดที่อยู่, ฐานะ, ที่สำหรับวางหรือตั้ง เช่น ตำแหน่งงาน, ตำแหน่งที่ตั้ง
  • แหล่ง: หมายถึง ที่อยู่, ที่มา, บ่อเกิด, ที่รวม เช่น แหล่งน้ำ, แหล่งท่องเที่ยว, แหล่งข่าว
  • ถิ่น: หมายถึง ที่อยู่, ที่ตั้ง, ภูมิลำเนา เช่น ถิ่นกำเนิด, ถิ่นที่อยู่
  • ภูมิ: หมายถึง ที่ดิน, แผ่นดิน, ถิ่น, พื้นที่ เช่น ภูมิประเทศ, ภูมิปัญญา
  • บริเวณ: หมายถึง พื้นที่ภายในหรือโดยรอบที่กำหนดไว้ เช่น บริเวณบ้าน, บริเวณโรงเรียน
  • แห่ง: หมายถึง ที่, สถานที่ (คำลักษณนามบอกสถานที่) เช่น หลายแห่ง, แห่งหน
  • อาณาเขต: หมายถึง เขตแดน, พื้นที่ปกครอง เช่น อาณาเขตประเทศ

ตัวอย่างการใช้คำไวพจน์ "ที่" ในการแต่งกลอน

เพื่อให้เห็นภาพชัดเจนขึ้น ผมขอยกตัวอย่างการนำคำไวพจน์ไปใช้ในบทกลอนง่าย ๆ นะครับ

ค่ำคืนนี้มีดาวพราว ทั่วฟ้า
แสงจันทร์ทาบ สถาน ลานไพรสณฑ์
ทุก แห่งหน เงียบสงัดไร้ผู้คน
ถิ่น ชนหลับใหลไร้ราคี

ที่ หมายถึง?

ที่ ความหมายตามพจนานุกรมไทย พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน หมายถึง:

  1. น. แหล่ง, ถิ่น, เช่น ที่ประกอบอาชีพ ที่ทํามาหากิน, สถานที่ เช่น ที่ประชุม ที่พัก, ตําแหน่งที่ เช่น เอาแว่นวางไว้ที่โต๊ะ; ที่ดิน เช่น ซื้อที่ ขายที่ เช่าที่; ภาชนะ, เครื่องใช้, เช่น ที่บูชา ที่นอน ที่เขี่ยบุหรี่; ลักษณนามบอกสถานที่หรือสิ่งของเป็นชุด ๆ เป็นต้น เช่น ที่นั่ง ๓ ที่ อาหาร ๓ ที่. ส. คําใช้แทนคํานามหรือข้อความที่อยู่ข้างหน้า เช่น คนที่ขยัน เด็กที่ฉลาด. ว. คํานําหน้าสังขยาบอกลําดับ เช่น ที่ ๑ ที่ ๒. บ. ใน, ณ, เช่น อยู่ที่บ้าน.

คำที่มีความหมายคล้ายกับที่

มีความหมายในพจนานุกรมไทย ดังนี้

  1. หมายถึง พยัญชนะตัวที่ ๑๙ นับเป็นพวกอักษรตํ่า ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กนในคําที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต เช่น คุณ บัณฑิต.

  2. ตำบล หมายถึง (กฎ) น. ท้องที่ที่รวมหมู่บ้านหลายหมู่บ้านเข้าด้วยกัน และมีประกาศจัดตั้งเป็นตําบล มีกํานันเป็นหัวหน้าปกครอง.

  3. ถิ่น หมายถึง น. ที่, แดน, ที่อยู่, เช่น ถิ่นเสือ ถิ่นผู้ร้าย.

  4. ที่ หมายถึง น. แหล่ง, ถิ่น, เช่น ที่ประกอบอาชีพ ที่ทํามาหากิน, สถานที่ เช่น ที่ประชุม ที่พัก, ตําแหน่งที่ เช่น เอาแว่นวางไว้ที่โต๊ะ; ที่ดิน เช่น ซื้อที่ ขายที่ เช่าที่; ภาชนะ, เครื่องใช้, เช่น ที่บูชา ที่นอน ที่เขี่ยบุหรี่; ลักษณนามบอกสถานที่หรือสิ่งของเป็นชุด ๆ เป็นต้น เช่น ที่นั่ง ๓ ที่ อาหาร ๓ ที่. ส. คําใช้แทนคํานามหรือข้อความที่อยู่ข้างหน้า เช่น คนที่ขยัน เด็กที่ฉลาด. ว. คํานําหน้าสังขยาบอกลําดับ เช่น ที่ ๑ ที่ ๒. บ. ใน, ณ, เช่น อยู่ที่บ้าน.

  5. บริเวณ หมายถึง [บอริเวน] น. พื้นที่ภายในขอบเขตที่กําหนดไว้ เช่น บริเวณบ้าน บริเวณโบสถ์ บริเวณวัด บริเวณสนามหลวง. (ป., ส. ปริเวณ).

  6. บ่อเกิด หมายถึง น. แหล่งที่เกิด, แหล่งที่มา, ต้นกําเนิด, เช่น บ่อเกิดวัฒนธรรม บ่อเกิดรามเกียรติ์.

  7. ประเทศ หมายถึง น. บ้านเมือง, แว่นแคว้น; คำเพิ่มข้างหลังของคำเดิม เมื่อเพิ่มแล้วความหมายคงเดิม เช่น อุรประเทศ หทัยประเทศ. (ส.; ป. ปเทส); (กฎ) ชุมนุมแห่งมนุษย์ซึ่งตั้งมั่นอยู่ในดินแดนอันมีอาณาเขตแน่นอน มีอํานาจอธิปไตยที่จะใช้ได้อย่างอิสระ และมีการปกครองอย่างเป็นระเบียบเพื่อประโยชน์ของบรรดามนุษย์ที่อยู่ร่วมกันนั้น, รัฐ ก็เรียก.

  8. ปลาก หมายถึง [ปฺลาก] (โบ) น. ที่, ฝ่าย, ข้าง.

  9. พิสัย หมายถึง น. วิสัย, ลักษณะที่เป็นอยู่, ความสามารถ; ขอบ, เขต, แดน, ตําบล, ถิ่น, แว่นแคว้น, ที่, มณฑล, ประเทศ. (ป. วิสย).

  10. มณฑล หมายถึง [มนทน] น. วง เช่น สุริยมณฑล คือ วงรอบดวงอาทิตย์ จันทรมณฑล คือ วงรอบดวงจันทร์, บริเวณ เช่น มณฑลพิธี, เขตปกครองที่แบ่งออกเป็นส่วนใหญ่ ๆ; พระแท่นที่วงด้ายสายสิญจน์ เรียกว่า พระแท่นมณฑล. (ป., ส.).

  11. เขต หมายถึง [เขด] น. แดนที่กําหนดขีดคั่นไว้ เช่น เขตป่า เขตบ้าน, เวลาที่กําหนดขีดคั่นไว้ เช่น หมดเขตวันที่ ๑๕. (ป. เขตฺต). (โบราณเขียนว่า เขตร).

  12. แดน หมายถึง น. ที่ที่กําหนดไว้โดยตรงหรือโดยหมายรู้กัน เช่น ชายแดน ลํ้าแดน, ถิ่นที่ เช่น แดนเสือ แดนผู้ร้าย.

  13. แว่นแคว้น หมายถึง น. แผ่นดินซึ่งมีขอบเขตเป็นปริมณฑล เช่น แว่นแคว้นตะนาวศรี ฝ่ายเขาเล่าก็สามพารา เป็นใหญ่ในชวาแว่นแคว้น. (อิเหนา).

  14. แห่ง หมายถึง น. ที่, มักใช้ซ้อนกับคำอื่น ในคำว่า แห่งหนตำบลใด ตำแหน่งแห่งที่, ลักษณนาม เช่น มีที่ดินอยู่หลายแห่ง. บ. ของ เช่น หอสมุดแห่งชาติ.

 ภาพประกอบที่

  • คำไวพจน์ ที่ รวมคำศัพท์เกี่ยวกับที่ในภาษาไทย

 คำไวพจน์ที่คล้ายกัน